Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    155

leerd had zich te behelpen en te helpen — onderhouden en verhoogd. Daardoor kon hij zijn Meester allerlei kleine, doch zeer belangrijke diensten bewijzen: hij wist met naald en draad om te gaan en herstelde niet alleen de kleeren van Napoleon, maar vermaakte op een dag een oude mantel tot een jas; hij vervormde een paar oude laarzen tot een paar schoenen, die hij van binnen met satijn voerde, dat hij van Mad. de Montholon had gekregen. De rest van dit satijn zou later tot diplomatieke doeleinden worden gebruikt en zou een historische rol vervullen! Daarbij was hij een uitstekend schutter, zoodat hij telkenmale eenig gevogelte voor de tafel van den Keizer van zijn jacht-tochten kon meebrengen.

Langzamerhand echter begonnen het humeur en de stemming van Santini te veranderen. Hij was nooit vroolijk en vriendelijk geweest, maar nu werd hij in zich zelf gekeerd, somber en prikkelbaar. Vooral somber, wijl hij de gezondheid van zijn Meester meer en meer zag achteruit gaan en prikkelbaar door de kinderachtige plagerijen, die Hudson Lowe telkens uitvond. Geleidelijk hield hij op met in huis dienst te doen, hield zich alleen nog met de jacht bezig en dwaalde soms dagen lang eenzaam rond tusschen de kale rotsen, wat hem niet opgewekter deed worden. Op een dag kreeg hij ruzie met den Engelschen bediende van Gourgaud; hij wilde niet, dat deze te midden van de Franschen aan tafel mee aanzat. Hij was achterdochtig geworden tegenover bijna iederen Engelschman, wijl — zooals hij beweerde — Hudson Lowe hem het voorstel had gedaan, hem eiken dag te komen oververtellen, wat er te Longwood gebeurde en wat er besproken werd. „Santini, schrijft Las Cases, sentait profondément et s’exaltait avec facilité. Exaspéré au dernier point par tous les mauvais traitements du gouverneur, ne pouvant tenir aux outrages qu’il voyait prodiguer a 1’Empereur, aigri de voir sa santé en dépérir, gagné lui-même par une mélancolie noire, il avait cessé depuis quelque temps tout service de 1’inté-rieur, et, sous prétexte de procurer quelques oiseaux pour le déjeuner de 1’Empereur, il semblait ne plus s’occuper que de chasser dans le voisinage. Dans un moment d’abandon, il confia a Cypriani, son compatriote, qu’il avait le projet, a 1’aide de son fusil a. deux coups, de tuer le gouverneur, et de s’expédier ensuite lui-même; le tout disait-il, pour délivrer la terre d’un monstre.

Cypriani, qui connaissait le caractère de son compatriote, effrayé de sa résolution, en fit part a plusieurs autres du service,