Napoleons laatste levensjaren

154    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN te houden en verder het werk te doen van een jongste klerk op een kantoor.

Waar de sluipmoordenaars vooral uit Corsika werden afgezonden en Corsicanen waren, was het noodig iemand daarheen te zenden, die er geheime relaties kon onderhouden, op die wijze van alles op de hoogte kon blijven en naar Elba over-bood-schappen. Het was een moeilijke post; niet alleen een post van vertrouwen, maar vooral een gevaarlijke, wijl — wanneer hij zou ontdekt worden — de spion zonder vorm van proces zou worden gefusilleerd. Die post werd aan Santini opgedragen, die er zich prachtig van kweet, geholpen doordat hij Corsicaansch sprak, dat hij van Corsica geboortig was en verschillende familieleden op het eiland had, die hem behulpzaam waren. Toen Napoleon naar Frankrijk terug ging, bevond Santini zich onder de oude garde rondom den Keizer, gereed om — wanneer het noodig zou zijn — weer als gewoon soldaat dienst te doen.

Vier maanden later, op de Northumberland! Het was gloeiend heet. Cypriani, de maitre d’hotel, had zijn landgenoot Santini verzocht hem zijn haar te knippen en de portefeuille-bewaarder had zich welwillend in kapper veranderd. Terwijl hij bezig was zijn nieuwe functie op het dek uit te oefenen, zag Napoleon, die met Las Cases en Gourgaud op het dek wandelde, het tafereel en zeide op eens in Corsicaansch patois:” „Quand tu auras achevé, tu viendra me couper les cheveux a moi aussi. Et si tu ne me les coupes pas comme il faut, gare a toi.” Kort daarna was Santini met het hoofd van Napoleon bezig, wat niet gemakkelijk was, wijl deze bewegelijk en ongeduldig telkens zijn hoofd bewoog, waardoor Santini zenuwachtiger en zenuwachtiger werd en Napoleon hem telkens dreigde hem in zee te laten gooien, wanneer hij niet deed, zooals het behoorde. Marchand verzamelde intusschen de afgesneden haren in een doek. Door zijn zenuwachtigheid en door het gewichtige van zijn taak onhandig geworden, prikte Santini op een gegeven moment den Keizer in zijn linker oor. „Ah! brigante! Mi voi tagliare une orecchia,” stoof Napoleon op! En zich tot Gourgaud wendend, dreigde hij: „Qu’on le jette ala mer!” Niet alleen werd Santini niet in zee gegooid, maar hij werd zelfs niet van zijn nieuwe functie ontheven, die hij tot aan zijn vertrek van St.-Helena vervullen bleef.

Precies een jaar, van 17 October ’15 tot 19 October ’16, bleef Santine op St.-Helena. Hij was handig en deze handigheid was — door al de jaren, dat hij soldaat was geweest, waarin hij ge-