Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

zelfde: hetzij tijdens de Cent-jours, toen hij een inkomen genoot van 8000 francs, 1500 francs kleêgeld, vergoeding van tafelgeld voor vier personen, een eigen rijtuig en vrij entrée in de Keizerlijke schouwburgen hetzij later, hij was en bleef even bescheiden even oplettend, even vol toewijding, te Rochefort en op de Belle-rophon, als in de Tuilerieën en op het Elysée. Daarbij had hij een prachtige gezondheid en een ongeloofelijk lichamelijk weerstandsvermogen. Maar vooral en voornamelijk was hij iemand met een goed hart en met een goed karakter.

Na den dood van Napoleon in Frankrijk teruggekomen, deed hij moeite om de opdrachten uit het testament, hem door zijn stervenden Keizer gegeven — vooral die voor Marie Louise en voor den Roi de Rome — te vervullen. Wijl hem dit onmogelijk werd gemaakt — Marie Louise weigerde om hem te ontvangen en de Oostenrijks che regeering verbood hem naar Weenen te komen, hij kon alles wat Napoleon hem voor den Roi de Rome had toevertrouwd, aan den Oostenrijkschen gezant te Parijs overhandigen, die dan wel voor de verdere expeditie zou zorgen, doch dit weigerde Marchand — ging hij met zijn moeder, die intusschen van Weenen was teruggekomen, (in 1816 toen Marie Louise Schönbrunn had verlaten en naar Parma was vertrokken), bij Auxerre wonen, waar hij een huis kocht van het geld hem door den Keizer op diens sterfbed geschonken en afkomstig van de collier, die Hortense hem op het laatst gedwongen had aan te nemen en van het kapitaaltje, dat hij in al die jaren had bijeen gespaard. Op een zijner reizen naar Parijs, hernieuwde hij zijn kennismaking met een oud soldaat van Napoleon, den divisie-generaal Brayer, baron de 1’empire, en trouwde in 1823 diens dochter, die hem een jaar later een dochter schonk.

Doordat hij de schoonzoon van den generaal, baron Brayer was geworden, werd hij op eens te midden van de toenmalige aristocratie geplaatst. In ’36 gaf hij de „Précis de 1’histoire des guerres de César”, hem door Napoleon gedicteerd, in het licht en schreef daarbij een voorrede, waarin hij zijn souvenirs van St.-Helena vermeldde. Daardoor kwam hij uit de stille teruggetrokkenheid, waarin hij leefde, wat meer op den voorgrond. Hij was natuurlijk onder hen, die in 1840 werden uitgekozen om deel uit te maken van de expeditie, welke de overblijfselen van Napoleon van St.-Helena naar Frankrijk zou overbrengen. Om aan alle moeilijkheden, wat rangorde en titel betreft, waaronder hij zou meegaan, te ontkomen, werd hij tot luitenant van de