Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    139

schoorsteen, een canapé, steeds met boeken beladen, zoodat het bijna niet mogelijk was er een zitplaats op te vinden. Het grootste gedeelte van den dag lag Napoleon er op te lezen. De muren waren met nankin van een bruinachtige kleur behangen, waarlangs een rand liep met bloemen beschilderd. En midden tusschen deze misère, een prachtige waschtafel, een der laatste overblijfselen uit den tijd van zijn grootheid, met kommen en lampetkannen van zilver. De andere luxe voorwerpen, die zich te midden van de armoê-zooi bevonden, waren een portret van Marie Louise met den Roi de Rome in haar armen, door Isabey, geschilderd. Daarnaast, een weinig meer naar rechts, op de witgeschilderde, houten schoorsteenmantel, een kleine, marmeren buste van zijn zoon en langs de spiegellijst, waarvan het verguldsel bijna geheel was weggesleten, hingen vier miniaturen — behalve door Isabey, ook door Aimée Thibault geschilderd van den Roi de Rome; één, waarop hij op een schaapje zit; het andere waarop hij is voorgesteld, terwijl hij zijn pantoffel aantrekt; een derde, als zuigeling nog, in een wieg, die de vorm van een helm heeft en nog één, geknield zijn avond-gebedje doende, met gevouwen handjes omhoog. Verder hing er nog een portret van Joséphine.

Aan een der muren de wekker, die aan Frederik de Groote had toebehoord en die Napoleon van Potsdam had meegenomen en het horloge, dat hij als eerste consul in Italië had gedragen, met een ketting, gevlochten uit het haar van Marie Louise. Op de planken schoorsteenmantel stonden ook nog twee can-delabres, twee vergulde flacons en twee koffie-koppen, die in zijn groote reis- nécessaire behoorden. Ook hier hingen wit-mousseline gordijnen voor de vensters. Op den grond lagen eenige oude, verkleurde kleedjes Recht tegenover de stoorsteen, ter linkerzijde, was de deur, die tot zijn werkkamer toegang gaf.

Daarin had hij een ander veldbed laten plaatsen, waarop hij — in slapelooze nachten nu én dan, tot afwisseling met het bed in zijn slaapkamer — rust zocht. Verder bestond het ameublement uit een schrijftafel een paar planken, die als boekenkast dienst deden en lagen er eenzelfde soort oude en versleten kleeden op den grond als in zijn slaapkamer.

En de Engelsche regeering liet het toe, dat hij, de grootste van zijn tijd, Hij, die gewoond had in de rijke, groote, vorstelijke paleizen van schier alle hoofdsteden van Europa, het einde van zijn schitter-bestaan, triest moest door-kwijnen tusschen zulk een