Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    137

maakte — biljart-kamer, vervolgens wachtkamer, dan weer kaarten-kamer werd genoemd. Daar wachtten de bezoekers, totdat zij bij den Keizer konden worden toegelaten. Het was wel het gezelligste en aangenaamste vertrek van het geheele gebouw, wijl het ruim en goed verlicht was. Een glazen deur gaf toegang tot de verandah, een andereh recht er tegenover, tot de salon. Het ameublement bestond uit mousseline gordijnen voor de vensters, een spiegel boven de schoorsteen, een stuk of wat matte stoelen, en een paar tafels op schragen, waarop steeds uitgeslagen kaarten en boeken lagen.

Achter deze „Antichambre” lag de salon, zoowat even groot als de wacht-kamer of de slaapkamer van Napoleon ( 18 voet lang bij 15 breed) — met geel papier, waarop hard-groene bloemen, behangen — waarvan de twee vensters alleen op het Westen uitzicht gaven. Hier verleende de Keizer audiëntie aan wien er om hadden verzocht. Er stonden twee klap-tafels van mahoniehout in, twee leuning-stoelen, en acht stoelen, eveneens van mahoniehout met paardenharen zittingen en hoezen van zwart reps. Aan de zoldering hing een soort luchter. Een deur achterin, gaf toegang naar de eetkamer. In het midden van de linker wand stond de schoorsteen met een banale spiegel er boven.

Op de schoorsteen-mantel had Napoleon de wit-marmeren buste van den Roi de Rome geplaatst, een buste op natuurlijke grootte van een kind met langkrullend haar, versierd met het orde-teeken van het Légion d’Honneur. Het was een middelmatig beeldhouw-werk van twijfelachtige herkomst en gelijkenis, maar waarin Napoleon met alle geweld het trouwe afbeeldsel van zijn zoon wilde zien, zijn zoon dien hij reeds — toen de buste op St. Helena aankwam, door een matroos meegebracht — in geen jaren had aanschouwd en waarvan hij zich alleen de trekken uit zijn verre kindsheid herinnerde. Maar altijd beschouwde hij die buste met het grootste welbehagen en men kon hem geen grooter genoegen doen dan haar mee te bewonderen en te prijzen. En de laatste dagen vóór zijn dood, liet hij in deze kamer zijn bed plaatsen, tus-schen, de twee vensters en hij leefde heen met het visioen van zijn kind in zijn sterf-brekende oogen.

De dwars-balk van de T werd, in het midden en meer naar links, door het meest trieste vertrek van Longwood, 22 voet lang, 12 breed en 9 voet hoog, verlicht door één glazen-deur in