Napoleons laatste levensjaren

130    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

December van het jaar ’15, zes of zeven weken, na zijn komst op St. Helena, zag ik hem voor het eerst op de Briars.

Ik werd opmeen grappige wijze aan hem voorgesteld door de dochters van het huis, twee vroolijke jonge meisjes, die pas van de kostschool in Engeland waren gekomen.

Ik wandelde met haar en met mijn dochtertje van acht jaar in den tuin, toen de Keizer de tent uitkwam, die men, naast het paviljoen, dat hij bewoonde, had gemaakt.

Napoleon was kort en gezet. Hij had een mooi gezicht, een beetje geelachtige kleur en lichte, grijs-blauwe oogen. Wanneer hij zweeg en wanneer hem niets opwekte, leek hij moeilijk en in zich zelf gekeerd; maar wanneer hij sprak, wanneer hij belang stelde in een onderwerp van gesprek, vermooide dadelijk de uitdrukking van zijn gezicht en ik heb nooit iemand gekend, die zóó lief kon glimlachen ...

De twee meisjes van de Briars waren heel familjaar met den Keizer. Zoodra zij hem zagen, liepen zij naar hem toe en terwijl zij mij mee-trokken, riepen zij: „dat is de moeder van het kleine meisje, dat onlangs Italiaansche liedjes voor u heeft gezongen, die u zoo’n plezier hebben gedaan!”

Napoleon groette mij; ik maakte een officeele buiging, een beetje confuus door zulk een plotselinge en on-officieele voorstelling.

„Mevrouw, zeide hij, u hebt een heel lief kind. Wie leert haar die liedjes?”

Ik antwoordde, dat ik zelf ze haar leerde.

„In dat geval wensch ik u geluk! Waar komt u van daan?”

Van Engeland.

Waar bent u opgevoed?

In Londen.

Op welk schip bent u hier gekomen? In welk regiment dient uw man? Wat is zijn rang?

Hij sprak met me in het Italiaansch, maar zijn vragen volgden elkaar zóó snel op, dat ik hem moest verzoeken liever Fransch te spreken, omdat ik die taal beter kende.

Terwijl wij met elkaar praatten, speelden de meisjes Balcombe en mijn dochtertje krijgertje om ons heen, maakten allerlei opmerkingen tegen hem en hij lachte steeds en scheen verrukt over haar ongekunstelde en natuurlijke manieren . ..

Men was dan ook zeer verbaasd en het was, om zoo te zeggen, een openbaring toen men in 1843 — het jaar, waarin Betsy (in