Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN 129

Op zijn hulpgeroep werd zij ontwapend. Maar hij wreekte zich. Een paar dagen later liet zij hem een nieuwe japon zien, waarmee zij naar een bal zou gaan (haar eerste bal!) dat de gouverneur gaf. Op eens pakte Napoleon de japon beet en liep er mee naar zijn kamer. Welke moeite zij ook den volgenden dag deed om haar japon terug te krijgen, het was alles te vergeefs. Napoleon hield zich in zijn kamer opgesloten en was niet te bereiken. En het werd later en later en de japon kwam niet terug. Eindelijk — Betsy was wanhopig, want het voertuig, dat haar naar Plantation House zou brengen stond al voor de deur — kwam Napoleon zelf de japon terug brengen, die hij geheel met versche rozen had laten versieren. Zij had echter een heelen dag in angst gezeten.

Even goedig en vriendelijk als zijn omgang met Betsy, was ook die met de andere, de kleinere kinderen. Waar en wanneer hij kon, deed hij ze een plezier: hij maakte lucht-ballonnetjes voor ze, hij knutselde een wagentje voor ze in elkaar, dat door ratten zou worden voortgetrokken (wat natuurlijk mislukte) en knipte dikwijls zijn ridder-orden van zijn borst om ze er mee te laten spelen.

De eind-en totaal-indruk, die Betsy van hem heeft gekregen, is, dat hij een goed en gevoelig mensch was en dat hij er den slag van had menschen, met wie hij omging, van zich te laten houden. Haar, die hem heeft gezien en die hem heeft kunnen bestudeeren in de oogenblikken, dat hij zich geheel en al gaf zooals hij was, zooals hij voelde, op tijden, dat het niet noodig voor hem was zich anders voor te doen als naar zijn echte en ware persoonlijkheid, kan men gerust in haar beoordeeling vertrouwen, al wijkt die ook nog zooveel af van het gewone oordeel, dat de omgeving, die altijd op officieelen voet met hem verkeerde, van hem had en dat zoo hemels-breed verschilde van het hare.

Als een bewijs echter voor het ware en juiste van haar inzicht en van haar beoordeeling, kan men de indrukken aanvoeren, welke ook anderen van hem kregen, die hem op St. Helena ontmoetten en met hem in aanraking kwamen. Een Engelsche dame — de vrouw van een officier van het 53ste regiment (dat vóór het 66ste in het kamp van Deadwood op St. Helena gedetacheerd was) schrijft van haar eerste ontmoeting met Napoleon: „Ik heb twee jaar in de buurt van Napoleon, op een paar honderd meters afstand van hem, gewoond. Maar in de maand

Napoleons laatste levensjaren