Napoleons laatste levensjaren

VOORREDE

was, dat de Franschen weg waren en dat er geen gevaar meer bestond, dat zij zouden terugkeeren, den „beminden Oranjevorst” (heel verlangend was deze niet, om aan hun drang gehoor te geven) maar liever hadden gelaten waar hij was! Trouwens, de onverschilligheid van de Nederlandsche bevolking voor de verandering wordt bewezen, door het weinige enthousiasme. Later werd het gejuich een beetje grooter; veel was het echter niet, al wil men het ook voorstellen alsof heel Nederland meejuichte) — een paar honderd Scheveningsche visschers stonden hem op te wachten — dat er bij zijn komst heerschte. Men vergelijke dit enthousiasme eens bij de opgewondenheid en de vreugde, toen Napoleon van Elba terugkwam!

Opmerkelijk is het, dat met Napoleon het omgekeerde is geschied van wat men bijna altijd met andere vorstelijke personen ziet gebeuren. Van deze laatsten toch verneemt men onmiddellijk na hun dood het meest; dadelijk na hun sterven worden er lange artikelen en brochures en zelfs boeken aan hun goede eigenschappen, aan hun geestelijke en ziele-eigen-aardigheden gewijd, terwijl zij na een minimum van tijd geheel vergeten zijn en er niets meer van hen overblijft dan een vage naam-klank en men zich niet dan met moeite kan herinneren, dat zij hebben bestaan. Met Napoleon is het omgekeerde het geval! Zijn dood is, behalve in Engeland, om zoo te zeggen, onopgemerkt voorbijgegaan. En ware het niet, dat het doodsbericht daar het eerst bekend was geworden, ten gevolge waarvan een plotselinge stijging der beurs-waarden heeft plaats gehad, waardoor men vooral op zijn sterven opmerkzaam werd gemaakt, het groote publiek in het Britsche rijk zou er waarschijnlijk al even weinig aandacht aan hebben geschonken als dat in Frankrijk, of dat in overig Europa. In „Le Temps” van den 7cn September 1912, schrijft Albéric Cahuet, onder den titel: „La nouvelle en Europe de la mort de 'Napoléon,” het volgende:

„On s’imagine malaisément de nos jours, oü 1’information a outrance, les exigences du reportage, les facilités de 1’illustration, les besoins du cinématographe donnent aux plus menus faits de la vie sociale une importance d’événements sensationnel, 1’indifférence a peu prés générale avec laquelle fut accueillie au mois de Juillet 1821, en Europe, la nouvelle de la mort de Napoléon a Sainte-Hélène.

Le décès de 1’Empereur fut constaté officiellement a Longwood le 5^me Mai 1821, a cinq heures et demie de 1’après-midi. Le