Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

op en was doorzaaid met distels, terwijl de grond gevlekt was met vuil-witte plekken mergel. De eenige bloem, die hier scheen te kunnen aarden, was een kleine, onaanzienlijke immortel.

Behalve de triestheid der kleurlooze leelijkte van het panorama, kreeg men er een somber-droef gevoel van eindelooze verlatenheid. St. Helena zelf, door den afstand waarop het van de overige bewoonde wereld was gescheiden, deed al de wanhopige overtuiging ontstaan, dat men er van alles en van iedereen was afgezonderd: het leek of Deadwood en Longwood zelf — beide gelegen op een der meest desolate en sombere uiteinden van het eiland, boven op de bijna ontoegankelijke steilheid van de rots-kale hoogte — daarbij nog van het overige eiland waren afgesloten. In noordelijke richting, op een paar pas afstand van het kamp, verhieven zich, bijna loodrecht, elkaar aanrakend, twee bergen, Flagstaff Hill en de Barn, beide naakt, zonder eenig groen. Flagstaff Hill droeg, 2300 voet hoog, een soort uit-kijk-toren op zijn top, die tot een ruïne was vervallen en was altijd in een grauwe nevel-kap verborgen, terwijl de Barn één groote duister-dompende massa, met de grimmig-gapende spleten en scheuren in zijn scherp-schuinende basalt-zijden, waarvan de nadering door een diepe afgrond onmogelijk werd gemaakt, op de omgeving drukte. In het Oosten lag de zee, in een zóó verre heen-ronding van den horizont, dat men — van uit de plateau-hoogte — op heldere dagen de schepen op een afstand van zestig mijl kon zien naderen, blanke vlekjes die, door de verte van hun weg zijn, uren lang beweegloos, even klein, roerloos leken te stippen tegen den gezichts-einder.

Door zijn ligging, zóó dicht bij den equator, zou St.-Helena een altijd warm, droog en zuiver klimaat moeten hebben. Ten gevolge van zijn plotseling hooge verheffing uit de onmetelijke zeevlakte, houdt het echter de dampen en nevels tegen, die door de passaat-winden worden meegevoerd en verdicht die tot koude slagregens, die voornamelijk op het plateau van Longwood neerkomen, dat — zeventien honderd voet hoog, bijna loodrecht boven de zee en boven de afgronden — met zijn vlakte dikwijls in een dichte mist verborgen ligt, die een gestadige, ongezonde, rillige kilheid onderhoudt. Van de twee dagen regent het er één en er valt driemaal meer regen dan in James Town, terwijl tusschen de buien, wanneer er geen wind blaast, (wat zeldzaam het geval is), een gloeiende hitte op het plateau heerscht.

Toch is het niet geheel onwaar, wat er in de „Description”

Napoleons laatste levensjaren    8