NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN Hl
bijna voortdurend op St. Helena waait, een zuid-westelijke passaat-wind, verkilt iedereen, die uit de warme en benauwd-gebroeide diepte komt door zijn frischheid. Niettegenstaande die frischheid en de vochtigheid, was er toch geen spoor van eenige planten-groei te ontdekken. Aan beide zijden van den weg bleef het eenzelfde doodheid, eenzelfde sombere, angstige verlatenheid, alléén was er eenige verandering van kleur in de rotsen op te merken door het ijzer-gehalte, dat er een rosse tint aan gaf; de bodem, waarop men liep, hard, weer-klankend onder den stap, bestond uit lava, gecalcineerde massa’s, slak en ijzerhoudende steen.
Deze trieste desolaatheid verminderde dicht bij „Alarm House” een semaphore, van waar men het oostelijk gedeelte van het eiland kan zien en die, door een kanonschot moest aankondigen, dat en wanneer er een schip in zicht was. Hier was de grond, in den omtrek, door een dunne laag gras bedekt, door-spikkeld van de helle kleur der ontelbare roode geraniums, waartusschen de hard-kartelige bladen van cactussen op-stonden en groen genoeg om de oogen een aangename rust te geven. Hier en daar groeiden groepsgewijze wat struiken en boomen, Australische acacia’s, lage pijnboomen; rondom verspreid stonden eenige hutten en huisjes van slaven; eenige bebouwde velden, grasland, waarop een stuk of wat geiten en een enkele koe graasden, dat alles bij elkaar wel een landelijk tafereel vormde.
Van daar voerde de weg, die nu verder zonder borst-wering was, langs en rondom een diepte, de „Devils Punch Bowl” genaamd, met bijna loodrechte wanden, waartegen wat hang- en slingerplanten groeiden. Zoowat op het midden van den om-gaanden weg, was een uit-rondende rots-massa, die zich in schuine richting uitstrekte, met in het midden een verdieping, waarin een kleine bron siepelde en die een groen begroeid dal vormde, waarin myrten, wilde rozen en treur-esschen groeiden; het licht scheen er gedempt en met een groen-gekleurde schemering; Geranium-valley, de plek, waar Napoleon op zijn verzoek zou begraven worden.
Gelegen op het hoogste punt van den weg tusschen James Town en Deadwood, was Alarm House tevens het middenpunt van St. Helena en kon men van daar, als op een relief-kaart, alle verheffingen en verdiepingen, bergkammen, toppen en ravijnen overzien, uitgezonderd de streek van „Sandy Bay,” een breede, uitgedoofde krater, die achter een berg-rug verscholen lag. Aan