Napoleons laatste levensjaren

DERDE HOOFDSTUK.

Reeds in 1814 had men, buiten de officiëele zittingen van het congres te Weenen, er over gesproken Napoleon van Elba op te lichten en hem naar een ver eiland in den Grooten Oceaan te brengen. Men had zelfs voorgesteld hem op Sint Lucy gevangen te zetten, waar het moordend klimaat spoedig een eind aan zijn leven zou hebben gemaakt. Dat men dit in 1815 niet heeft gedaan, was niet een gevolg der menschelijke gevoelens, die de verbonden vorsten bezielden, maar omdat men vond, dat de gelegenheid om van Sint Lucy te ontsnappen, te groot was. Daaruit echter kan men zien, dat de Engelsche regeering — nadat zij later uit verschillende verslagen vernomen had, welk ongezond klimaat St.-Helena had — wel degelijk de hoop koesterde, dat daardoor spoedig een eind aan Napoleons leven zou worden gemaakt!

Tot een zekere hoogte echter kan men er de Engelsche regeering geen verwijt van maken, dat zij Napoleon dwong — nadat zij hem St.-Helena tot verblijfplaats had aangewezen — onder een klimaat te leven, dat gebleken is een der meest ongezonde in de tropen te zijn. Men wist op dat tijdstip bijna niets van St.-Helena en wat men er — dadelijk, nadat de beslissing omtrent Napoleon’s lot gevallen was — van vernam, deed het voorkomen, alsof het een stukje van het paradijs op aarde was!

In 1502 door Portugeesche zeevaarders ontdekt, heeft het eiland eerst aan de Hollanders behoord, die het in 1650 met de Engelsch-Indische Compagnie tegen de Kaap de Goede Hoop ruilden. In 1673 maakten de Hollanders er zich door overrompeling weer meester van, maar de Compagnie nam het in hetzelfde jaar terug, behield er het beheer over tot in 1834 en gaf het daarna onder het bestuur van Engeland. Hoeveel moeite zich de Compagnie, zoowel als de Britsche regeering, ook heeft gegeven,