Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    105

steedde en dikwijls nog niet eens zoo lang — en dat hij niet, naar Engelsche gewoonte, lust had om te blijven natafelen en te drinken, zorgde hij er voor, dat — zoodra het eten was gedaan en de Keizer zich wilde verwijderen — aan hem en hen, die met hem wilden meegaan, de koffie werd opgediend en wachtte dan staande, tot voorbeeld van de andere Engelschen, die hij aan tafel had genoodigd, tot de Keizer de eetkamer zou hebben verlaten. Hij sprak steeds Fransch en liet, wanneer hij in gezelschap van den Keizer was, door de omgeving Fransch spreken. Het eten was zoo luxueus mogelijk, al ging die luxe ook met moeilijkheden gepaard aan boord en het diner werd opgediend door een groot aantal bedienden — al had de Keizer ook zijn eigen twee lakeien, die achter zijn stoel stonden en voor hem zorgden — als beleefdheid tegenover de hooge waardigheid van zijn gast en als bewijs van eerbeid voor diens rang. Als het diner was afgeloopen en hij den Keizer weer ontmoette op het dek, dan toonde hij zich — en was het ook — vereerd, wanneer Napoleon zijn arm nam, met hem pratend, op en neer liep. Hij waarschuwde, wanneer hij het te koel vond of te vochtig en ontzag zich niet den Keizer dan zijn mantel achterna te dragen!

En eindelijk was de overtocht — ofschoon zij langer dan gewoonlijk had geduurd, doordat de Admiraal de proef had willen nemen of het niet mogelijk was om, langs een omweg varend, de winden-stille streken te vermijden en sneller voort te gaan — volbracht ...

Den 15den October 1815 liet men het anker vallen voor het eiland, vanwaar Napoleon nimmer weer zou keeren.