Stille uren

2 STILLE UREN.

vend voor zijn oogen alles wat geweest was in den korten tijd van zijn getrouwd zijn.

’t Was de tweede nacht die hij naast haar bed zat, twee nachten ’t zelfde of er geen dag tusschen had gelicht, een zelfde wachten op wat gebeuren moest met pijnende onvermijdelijkheid, een angstig wachten naar ’t einde, ’t oogenblik dat die hijgende ademhaling naast hem zou heen zijn, eeuwig stil heen.

Hij had allang geweten dat dit uur eens zou opstaan voor zijn smart, hij had ’t geweten de jaren van zijn getrouwd zijn, de jaren van zijn verloving, ’t was hem of hij nooit anders had geleefd dan met die ééne gedachte: dat er een uur zou komen waarin hij alleen zou blijven, een uur dat hij naast haar bed zou zitten wachten het oogenblik van haar sterven.

Telkens zuchtte de ademhaling van de stervende diep heen, lang de stilte luidloozend boven het bed. Dan schrok hij op uit zijn denken en buigend over haar heen bleef hij angstig wachten, éniger strijkend over haar hand zijn huilend verdriet dat ze nog niet mocht dood gaan. Maar langzaam begon de zieke weer te ademen met