Stille uren

72 STILLE UREN.

in hem al lang, al van het eerste uur van haar dood-zijn; alleen het duurde zoo eindeloos in de egale rijing der dagen, wijddekkend naar een onzichtbare verte het laatste uur dat hij zou meezijn in de smart-leeging van het leven.

In ruischende klettering begon de regen met wilde vlagen neer te grijzen uit de lucht, plas-vochtend groote plekken trillende donkerglansing op de steenen. De stad bleef beweegloos slapen onder de tikkeling van geluid die dichter neerviel in de stilte. Hij liep sneller voort onder de waaiende vochtwolking die over hem heen wuifde, eenzaam, laatst-gaande door de dood-leege stad, opstrakkend de ineenmoeiing van zijn lichaam uit de onverschillig-mattende troosting van zijn peinzen. De mooi-lichtende avond, de uren waarnaar hij had verlangd in een behoeftend drangen van zijn voelen, waren heengehaast, zijne gewone leven stond weer voor hem op, onwrikbaar, wanhopig hard, zonder vreugde, zonder licht.

Alleen het zingen der Rheintöchter, kleurde een laatste goudheid in de sombering van zijn bestaan.