Stille uren

62 STILLE UREN.

heenlossend in een onder-dragende somber-kleuring van droef geween.

En naast hem, onduidelijk figurend in de sche-merdekkende duisternis, zag hij hdir, wegvoelend zijn vriendinnetje dat met hem was, haar blonde haarwrong overtintend in de teêre bleekheid van haar wangen, haar luisterzitten, even vooruitbuigend naar de duistere ruimte voor haar. En onbewust strekte hij zijn hand uit, wachtend het zacht-drukkend voelen van de hare.

Maar wakkerend naar de werkelijkheid, voelde hij langzaam een vast-kroppende smart hoog-brok-ken naar zijn keel, een wijd-benauwende drukking angstend in zijn borst en langzaam, luidloos glijdend langs zijn wangen, braken de tranen in zijn oogen, vocht-schemerend de lichtende figuren op het tooneel, zijn lichaam schokkend van ingehouden snikken.

Breed neêr-rustend, kalmde een teêre moewheid in hem, heenpeinzend uit de omgeving waarin hij zat, onbewust voelend de klaging der muziek die zijn denken terug-vaagde naar de herinnering van vroeger. En voor zijn lijnloos zien, helderden de beelden der dagen nadat zij het laatst met hem