Stille uren

STILLE UREN. 59

zelf bewoog als de dubbele ikheid van iemand die hij anders kende. In een vaag-bewustend dragen van zijn lichaam, voelde hij alles als een vèr-herinnerenden droom, zijn neerzitten in de hellichte zaal op zijn langgeweten plaats, de menschen rondom, oudgekend alsof er geen maanden waren weg-gezwegen na zijn laatste zijn tusschen hen, dezelfde zwateling van stemmen, dezelfde werveling van kleuren die hij vroeger ook had gezien, het plotseling neêrzachten der donkerte, waarin teer, van heel ver uit de diepe zaalschemering, de muziek begon op te lijnen, rag-dunnend een gulden drading van geluid, web-bend een tastloozen kleurenschijn door de ruimte.

Terwijl hij achterover, met zijn oogen dicht, tegen het houten beschot leunde, liet hij zich willoos terugleven naar de avonden die hij er met zijn vrouw was geweest, luisterend in de klanking der muziek de mooie uren die hij naast haar had doorgevoeld.

Hij herinnerde zich den laatsten keer dat hij de Götterdammerung had gehoord, den laatsten avond dien hij samen met haar hier had gezeten.

Zij was maanden ziek geweest, lange, duister-