Stille uren

STILLE UREN. 55

langzaam schemer-duisterend zijn zonnende visi-oening van het bestaan. En langzaam, gestadig donkerder was zijn leven gegaan, somber opzettend het eind, haar heengaan uit zijn dagen.

Kort helderend na elkaar, braken buiten de klokketonen zacht-dempend door den nacht, plotseling hem wakkerend uit zijn peinzen. En opziende naar de vreemde bekendheid der kamer rondom zijn zitten, zag hij de werkelijkheid weer die een tijdlang was heen geweest.

Het was de eerste avond in zijne nieuwe huis, de eerste avond van een lange, eindelooze rij, voort-schemerend naar een grijs-matte, leege toekomst.

Zoo zouden ze gaan, een na een, egaal-kleu-rend in de lichtlooze eenzaming der uren, een telkens weerdroevend herinneren van wat eenmaal geweest was. Het groote, mooie deel van zijn leven was gegaan, weg achter den somberenden opstand van het groote leed dat door de dagen had geduisterd. En hij zag zijn verder leven voor zich in denzelfden moe-leegen gang van de jaren vóór haar mee-zijn, zwart-scherp lijnend tegen den kleur-goudenden tijd dien zij met hem was