Stille uren

52 STILLE UREN.

Een van de vrouwen zat er met een heer, rustig-intiem pratend buiten het ruischen van stemmen om hen heen. En plotseling had hij zichzelf weer gezien, alsof er geen jaren waren heen-geneveld. Hij had een tijdlang zitten droomen in een hoek, starend naar die twee, die waren zooals hij was geweest. En de sensaties van vroeger waren geslopen door zijn voelen, de stemming van zijn kort-geduurde passie; hij had de uren voor zich gezien, de stil-intieme uren die hij had zitten praten met haar in het leege lokaal, zonder ander geluid dan nu en dan een kort zeggen van de Madam achter het buffet, de vage vriendschap van de andere vrouwen die even bij ze kwamen zitten, meepratend een korte poos en ze dan weer alleen lieten, het vreemd-roezig geluid van stemmen buiten, die gingen langs de zwijgende vensters. En pijnlijk had het getreurd in zijn hoofd dat ’t alles uit was, ver-vergeten als een nooit-gewerkelijkt sprookje in de gelijke eenvormigheid van zijn leven. Hij was een tijdlang gebleven met een wijd gevoel van eenzaamheid tusschen al die menschen daar en duidelijker dan ooit, had hij door zijn bewustzijn