Stille uren

STILLE UREN. 51

schijnsel even neer-kleurde in het zuivere licht, ’t Was een andere straat geworden, een ander leven dan vroeger dat daar voortnachtte. Een enkel duister, stil pleintje herinnerde aan jaren geleden, onveranderd gebleven in de woeling van rusteloos geluiden rondom. Geheimend duisterden de huizengevels omhoog, een ongekend leven bergend achter de doode donkerheid der vensters.

Hij was het cafétje binnen gegaan, met een weeke trilling in zijn borst, een vage terug-voeling van zijn vroeger komen, gedachteloos de deur openstootend met een oud-herinnerende handbeweging. ’t Was er vol, met zoemend gezwatel van stemmen, door den grijs-wolkenden tabakswalm die onder het rosse gaslicht dreef. Er was niets veranderd. Dezelfde gaskroontjes van moei-lijk-flikkerend licht, hetzelfde kleine buffetje met dezelfde rieten stoeltjes er voor, en achterin dezelfde geheimende open-deur-donkerte, waarin telkens een van de vrouwen verdween. Hij keek terug naar zijn oude plaats, de breede bank waarop hij zoo dikwijls had gezeten. Zij stond waar zij altijd had gestaan, half-geschaduwd door een uit-hoekend beschot.