Stille uren

STILLE UREN. 49

ting, dat zij ’t zou zijn naar wie hij verlangde. Maar wanneer de stappen langs hem waren gegaan, vreemd, onverschillig voor zijn alleen zijn, dan was ’t hem of hij zijn schouders voelde buigen onder een drukkende zwaarte van troosteloosheid en hij liep door, nieuw-kalmend zijn verlangen met de vage belofte, dat ’t nog komen kon, verder, in de onbekendheid van den nacht.

Er waren avonden geweest die hij stil naar huis sloop, schamend voor de uren die hij had doorgeleefd, met een angstig gevoel van wroeging voor wat hij voelde rouwen in zijn denken. Dan, wanneer hij op zijn kamer zat, ver uit de droom-lijkende schemering van de voorbije uren, dwong de behoefte naar de liefde van een vrouw hooger in hem op en ’t was hem op die oogenblikken of haar liefde hooger, heiliger zou lichten op zijn leven.

De dagen die daarna volgden, leefde hij door in een egaal-weemoedige stemming, zonder verlangen, zonder jachting naar iets anders, in de mat-smartende berusting van zijn lot. Maar daama volgde weer een terugslag van loome lusteloosheid of een heftig behoeften naar wisseling in

4