Stille uren

48 STILLE UREN.

weer dringend in zijn diepe binnenste een onver-klaarbaren weemoed, de behoefte naar een teer-lichtende weving van zachten klank rond zijn bestaan, naar een ontastbare vreugde stil, diepernstig in het voortgaan van zijn dagen.

Nu, na al die jaren, woelde de herinnering weer omhoog, duidelijker scherpend de uren vóór zijn trouwen, alsof er geen tijd was heen-geleefd tusschen die jaren en nu.

Er waren avonden geweest, die hij uitging alleen, zacht-stappend door de volle straten, dwalend langs donker-stille grachten uren achtereen, zonder doel, zonder weten van tijd, wachtend op iets dat komen kon, een ontmoeting die hem zou geven wat hij verlangde in de romantische ver-mooiing van zijn gedachten. Warme, benauwde avonden die hij liep, met een vaag vóórweten dat hij moest gaan langs de leeg-duistere grachten, waar de zwarte schaduw der boomen een even-lijkende buiten-stemming neer-rustigde op den grond. Dan droomde hij langzaam voort onder de koele donkerte langs het water, telkens opschrikkend uit zijn peinzen wanneer hij in de verte de vage figuring van iemand zag, met de stille verwach-