Stille uren

46 STILLE UREN.

in het café, tot er anderen kwamen en zij meemoest in het helpen, opdwingend haar stemming tot dartelende vroolijkheid. Dan ging hij terug naar zijn kamer, langzaam stappend als den eersten avond en altijd kwam dat eerste gevoel weer in hem omhoog, ’tgroot-snikkend verdriet over haar bestaan in de ruwe gewoonheid rondom haar, een wijd medelijden met haar leven, dat hij naast zich wilde in een altijd-durende innige vloeiing van mooi geluk, ziende een teere dankbaarheid in haar wijde, diep-blauwe oogen. Nooit was zijn verlangen verder geweest dan naar die stille uren, die hij naast haar zat, haar hand vasthoudend, uren die hem troostten voor de leegheid van zijn dag, uren waarnaar hij verlangde van dat hij van haar was heengegaan. Hij wist haar leven, hij wist alles wat rondwildde in haar omgeving nadat hij van haar weg ging, maar ’t was of ’t mooi-willen van zijn illuzie alles heendekte achter de helderheid van zijn droomen en of zij bleef, hoog-staande onder het goud-reine aureool van haar dicht-blond haar, dat donker schaduwde een ernstig zwijgen over haar bleek voorhoofd.

Zij was naar haar land teruggegaan, plotseling