Stille uren

STILLE UREN. 45

diep-peinzend blauw van haar groote oogen. En ’t was geweest of plotseling een wijde rust neer-kalmde in zijn voelen, een groot-troostende weemoed van vreemd-fluisterend geluk, een droom-denken of hij ver was heengescheiden uit alles rondom hem, in de altijd-blijvende liefheid van dit uur, licht-ziende haar wezen naast zich, een goud-zangende zweving van eindeloos mooi. Hij was opgeschrokken toen zijn vrienden hem riepen, wakkerend naar de sombere melancholie waarin hij plotseling terug was. Hij was naar huis gegaan, langzaam stappend in de nachtstilte der straten, meepeinzend de mooie illusie waarin hij had gedroomd , voortdurend ziende haar blond-blanke verschijning tegen de zwarte hardheid van haar mattend bestaan. En hij had loopen snikken onder de hoog-rustige lichting van het maanlicht, ruw-voelend het leven, medelijdend zijn romantiek, die telkens en telkens hard-pijnde tegen de werkelijkheid, zijn groot verlangen alles mooi te willen om hem heen.

Na dien avond was hij geregeld teruggekomen. Hij ging vroeg, wanneer er nog niemand was en hij bleef met haar zitten praten, uren aaneen, rustig