Stille uren

44 STILLE UREN.

dien tijd had gevoeld, een passie die nog maanden later door zijn peinzen speet, nalatend in zijn voelen een zacht-teeren weemoed van iets liefs, dat nooit zou weerkomen.

Op een avond was hij met zijn vrienden uitgeweest, dwalend door de nachtstad met geheimend leven, dat stil-onbekend opwaakte uit de jachtende woeling van den dag, een nieuw, anders opstaan uit de gewoon-stille loomheid der achterbuurten, met vreemd-klankende geluiden, die roezig wolkten naar den strakken hemel, waartegen wijd-zwijgend de sterren lichtten een troost-kalmende rust. Zij hadden gedwaald van de eene gelegenheid naar de andere, overal blijvend een korten tijd in de walmende ruisching der stemmen, waartusschen even het zingen van een vrouw trok, mat van lusteloos slepen een eentoonig bestaan.

Zij waren een cafétje binnengegaan, waar zij bediend werden door vrouwen, ’t Was er stil, zij waren de eenige tusschen de sombering der tafels; ’t was al laat. Hij had een langen tijd zitten praten met een van de meisjes, een zachtblond kind, gewoon, stilsprekend het zangend klanken van haar vreemde taal, ernstig starend voor zich heen het