Stille uren

STILLE UREN. 41

Langzamerhand was alles gerustigd achter de meer en meer regelende ruiming. Hij had de kamers zien worden met een nieuw-ontwend uitzicht, waarin de lang gekende meubelen waren, zwijg-starend met hun geheim-wetende vastheid. En eindelijk stond het huis in de stil-intieme wachting, beweegloos droomend onder het wisselend licht, dat zacht neerschemerde over de roerlooze vier-kanting der vertrekken.

Het was de eerste avond in zijn nieuwe huis! Hoog in een wijde zwijging stond de nacht, even telkens deinend in bijna onmerkbaar geluiden door het weggedofde straatleven buiten. Een week-drijvende weving van zachte, suizende stilte, diep-tintend onder het beweeglooze lamplicht, waarin de uren deelden, voortvagend door den telkens dof-kortenden klokslag.

Hij had zijn boeken klaar gelegd en had geprobeerd te werken, angstig voor het peinzen, dat hij voelde opklagen in de wijde stilte rondom zijn alleen-zijn. Maar willoos had hij zijn boek voortgeschoven uit zijn zien en machteloos om zijn denken te dwingen naar de letters, die voor