Stille uren

STILLE UREN. 33

zienbare dag, die kort geleden voorbij was en die hem leek ver te zijn in oneindige wijking. Nooit zou hij meer naast haar zitten, nooit meer haar vasthouden tegen zich aan, troostend een mooi-belovend spreken in de wanhoop van haar ziek zijn. En neerbuigend boven het bed, drukte hij zijn hoofd in de kussens waarop zij had gelegen, terugzoekend den geur van haar blonde haar dat hij zoo dikwijls had gekust met smartende teerheid.

Hij bleef liggen staren in den nacht, die be-weegloos stond om hem heen, een tastbaar-zuivere zwartheid, waaruit een zachte kalmte over hem neerrustte, Iuidloos en zonder kleur.

En hij dacht na over wat komen zou. Een grijze rij, zijn leven eenzaam, zonder licht, zonder mooie belofte in de eindelooze gelijkheid der uren, een slepende gewoontegang, kalm-berustend in alles wat gewoed had over zijn hoofd, een wezenloos, vreugdeloos bestaan, teruggenieuwd naar jaren geleden, alsof hij nooit was getrouwd geweest, alsof nooit een vrouw gelicht had in het kleurlooze van zijn dagen. En dan, heengesleten in de lange, altijd-gaande wisseling der uren, zou heel ver de weemoedig-weenende herinnering zijn van dezen

3