Stille uren

STILLE UREN. 31

toen zij herstellend was uit haar ziek zijn; dat ééne ziek zijn dat haar in haar jonge leven had geknakt tot onherroepelijk sterven.

Hij was bij haar gekomen om haar te zien, bleek-blond in de groote blankheid van haar meisjeskamer en had haar de bloemen, die hij had meegebracht, neergelegd in haar schoot. Hij had zijn hoofd op haar schouder geleund, en was blijven zitten met zijn hand in de hare, zwijgend luisterend ’t groote geluk dat hij haar weer had uit den donkeren smarttijd van haar ziek zijn. Buiten was ’t een hooge lentedag met zilveren zon en opzuchtende luwheid van wind, die zweefde door de dun-groen-bladerende boomtakken, meegeurend een zomer-belovende ademing van warmte en wijde lichtheid. En zacht had hij de tranen voelen vochten in zijn oogen, zij waren sneller en sneller gegleden langs zijn wangen om de groote ellende wanneer zij er niet meer mocht zijn, wanneer zij ooit mocht weggaan uit zijn leven.

Dikwijls later was hem die dag voor zijn oogen gekomen en was ’t hem geweest of hij den bloemengeur weer rook. Maar dan sloeg ’t plotseling in hem op dat zij nooit meer zou beter worden,