Stille uren

30 STILLE UREN.

kussens aan ’t hoofdeind, het pronkdek breedge-spreid in gladde rechtheid.

Hij ging naast haar bed zitten, zooals hij zoo dikwijls had gedaan, achterover leunend op zijn elleboog, met zijn gezicht naar ’t hoofdeinde alsof ze er nog lag, zooals ze er langen tijd was ziek geweest. En haar ziekte kwam voor hem op, de lange uren van haar stil liggen met zijn hand in de hare, de zachte avonden in den zomer die hij naast haar bleef, zwijgend onder de sombere floer-sing van zijn verdriet. Terug-luisterend in de vaging van zijn denken hoorde hij de gebroken stemklank weer waarmeê ze zacht naar hem had gefluisterd ’t pijnende van haar leed, ’t kleine stemmetje waarmeê ze telkens lief vroeg, dat hij naast haar zou blijven. Langzaam was haar stem verminderd, zwakker luidend tusschen’t hijgen van haar borst.’t Laatst stond scherp in zijn hooren de benauwde trekking van haar ademen vóór haar sterven, ’t geleidelijk weeker worden van den ademtocht, dien hij had voelen heenzuchten over zijn hoofd.

Jaren waren er voorbijgegaan sinds hij zoo voor ’t eerst aan haar bed had gezeten, lange jaren die heel ver leken in het waas van zijn herinnering,