Stille uren

STILLE UREN. 29

ming van den winter, levenloos zonder het bewegen van haar mooilichtende figuur zooals hij die eertijds gezien had.

Achter hem begon een grijze donkerte te dichten, een weeke weening van zachten weemoed, die langzaam en zwijgend neerdreef in het loom-stille vertrek. Hij stond terug van het venster; moe, in een denkeloozen gang liep hij heen en weer, woelend in zijn hoofd de beelding van wat voorbij was.

’t Leek hem onwaar al ’t gebeurde, onwaar wat hij had geleefd die weinige dagen, onwaar de uren die gesomberd hadden door zijn bestaan, ’t Kon niet zijn, ’t was te grootgrijs in zijn leven, te mat en leeg alles wat voor hem dreigde in de eenzame duistering van zijn toekomst.

En hij ging weg van zijn kamer, zoekend in de moewe stilte van het huis de werkelijking van wat hij angstigde in zijn peinzen.

In de slaapkamer was alles opgeruimd alsof zij er nooit had gelegen, alsof zij nooit geweest was tusschen de regelmaat der meubelen, bewegend een zacht leven in de doodheid van hun stilstand. Haar bed stond leeg, hoogend met de welving der