Stille uren

STILLE UREN.

drukkend, angstig dat een geluid zou breken in de klamme rust van het vertrek.

Op zijn kamer was alles onveranderd, ’t Was of hij nooit was weggeweest uit zijn huis, of er niets had geknakt in zijn bestaan, of de tijd was voortgegaan zonder wisseling, zonder kleur. Dagen achtereen was hij hier niet geweest, dagen achtereen had hij niet op zijn kamer gezeten. Zoolang ze was ziek geweest, was hij bij haar gebleven ’s avonds, hij had geleefd in de slaapkamer de weinige daguren die hij bij haar kon zijn. Nu was ’t uit, hij kon weer zitten in de oud-gekende omgeving waarin hij zoolang had geleefd voor hij getrouwd was, tusschen de meubelen, die hij al had langen tijd voor dat zij bij hem was gekomen en haar mooie blankheid gelicht had over zijn leven.

In den eersten tijd van hun getrouwd-zijn zat ze ’s avonds bij hem, stil, rustig werkend onder ’t innige licht dat boven de tafel helderde. Dan, telkens opstarend uit zijn boek kon hij tijden naar haar zien, terwijl zij, voorovergebogen boven haar werk, neuriede een zacht-zangend geluid.

Hier op zijn kamer hadden ze ’t meest geleefd, hier waren ze altijd gebleven ’s avonds, alleen, weg-