Stille uren

16 STILLE UREN.

werd weggezakt in de vierkante zwartheid van den grond ; hij had ’t knarsen gehoord van de touwen die haar neerhingen boven de grijze donkerte beneden en hij had zich even voorgebogen om haar te zien diep weggaan, liggend als den laatsten avond van haar dood zijn, haar klein-bleek hoofd voorover gesteund op haar borst, met de halfslapende oogen droomend heengeleefd zonder licht, zonder glanzend kleuren.

Toen ze weg was had hij opgekeken uit zijn staren, en had hij de verre wijking gezien van groen-leege grasvlakten, eindeloos heen naar een dampigen horizont waarboven de wolkwitte hemel strak hoogde, rustig van luidlooze onbewegelijk-heid. En zonder denken had hij het drijven van een vogel gevolgd onder de egale wolken, die onduidelijk langzaamde tot een donkeren stip, verder en verder kleinend, spoorloos heen.

Opeens had hij weer gestaan tusschen het wachten der anderen en hij was weggestapt van het graf, alleen gaande een instinctmatigen gang tusschen hen die hij voelde loopen rondom, zwijgend in de matte doffing van hun stappen.

Daarna het terugrijden in een snel ratelen van