Stille uren

STILLE UREN. 11

En hij schoof dichter naast haar zwijgend liggen, vaster drukkend haar zieke handen, zijn hoofd week-geleund tegen haar teer-ademende borst, angstig voor wat hij zag werkelijken in zijn peinzen, wetend dat ’t niet lang meer kon duren dat hij zoo zou zitten maar dat hij alleen zou blijven voor het leege staren van haar plaats. Dan zacht-klagend in de fulpen stilte rond hun hoofd, hoorde hij haar klein-stemmend zuchten voor zich heen: bij me blijven, bij me blijven. En hij schoof dichter tegen haar aan, inniger houdend haar koud-dunne handen, buigend zijn gezicht van haar heen dat ze niet mocht zien de tranen die luid-loos neergleden uit zijn oogen.

Altijd nog had hij gehoopt dat ze niet zou weten hoe ziek ze was, hij had altijd gesproken tegen haar zeggen met beloften van beter worden, met leugens van gezond zijn en meeleven naast elkaar in een gelijk-innige geluks-kleuring van hun dagen.

Op een middag zat hij naast haar bed, ze was erg benauwd geweest, een aanval die haar rechtop had gestrakt in de kussens, vooroverhijgend met haar mond open en haar neusvleugels