Stille uren

6 STILLE UREN.

der sombere pijnboomen. Zij liepen langs de glooiing van een hout-begroeiden berg, telkens even stilstaand om te luisteren naar de ruime zwijging die luidloos zweefde over het bosch. Zij was vooruit geloopen, alleen stappend op den schuin-steilen weg, telkens klein-helder in het gouden zonlicht dat dwars guldde tusschen de hoogrechte stammen om haar heen. Heel hoog boven hem was zij blijven staan en toen hij bij haar was zag hij haar rusten, leunend tegen een mos-grijzenden steenklomp, met haar handen vastgedrukt tegen haar borst die snel op-en-nêer hijgde met korte trekken.

En op eens zag hij weer voor zich het zacht-scherp geluid dat hij had hooren slijten in haar borst, het langzaam sloopend suizen van haar hartslag, dat hij vergeten had voelen heenkleuren in het groote gelukslicht van hun samen zijn. En zij waren teruggekeerd naar omlaag, hij had haar vastgehouden tegen zich aan, treurig voelend het leunen op zijn arm en had haar getroost over haar moe we ademen, liegend, voor zich zelf dat zij nog zwak was van de lange ziekte die al achter haar was heel ver. Maar na dien avond was ’t visioen niet meer uit zijn denken geweest en dik-