Stille uren

STILLE UREN. 7

wijls als zij zwijgend zaten met elkaar kon hij haar aanstaren, zacht zeurend in zijn diepe zeggen dat zij een hartkwaal had, verwonderd ziende naar haar gewoon zijn, angstig voor het geheimzinnig, onmerkbaar-doffe voortsluipen van de ziekte die ze zelf niet wist.

Daarna hun getrouwd zijn. Een rustig, gelijk leven zonder schokken, zonder breken in den kal-men voortgang van tijd. Dikwijls had hij een vreugdende hoop dat zij mocht beter worden in de grijs-weeke stilte van haar dagen, een zelf-vleiend verbeelden van wat hij graag wilde zien in haar gewoon gaan door hun kleine huishouden. Maar altijd weer brokte zijn smart op wanneer zij naast hem zat en tegen hem leunde en hij zijn hand drukte tegen haar borst, door ’t buigen van zijn arm om haar heen. Dan voelde hij week-trillend haar hartslag snorren tegen zijn vingers en hij kon tijden achtereen zitten luisteren naar dat eentonig, altijd weerkomend geruisch, benauwd vreezend dat ’t zou ophouden.

Zij was ongemerkt erger geworden. Zij was begonnen te klagen over hartkloppingen die haar neerhielden uren achtereen op haar stoel, mach-