Line

was een oude gast van de menschen in huis, die elk jaar weerkwam, al jaren achtereen. Altijd bleef hij eenige dagen en verdween weer naar de stad waar hij woonde, ver hier van daan. En elk jaar kwam hij op denzelfden tijd weer, telkens even meer geouderd onder de jachting van het stadsleven en leefde weer zijn weinige dagen in stille alleenheid, uren ver dwalend van huis met zijn rustig-gelijken stap van oud man.

Rechtop-staande in de donkere vierkanting van de deur, keek hij op naar de inzwartende lucht, die log was uitgedreven over het bosch tot boven het grasvlak, waar nog een late, ijle schemering vaagde, langsaam indonkerend tegen de loome schaduw die voortsloop van de lucht. Toen, met een plotseling hel-klappenden stemklank, brak hij in de zwijging voor ons: „’t zal wel gaan onweeren, de wind is weer om.” En op mijn langzaam-wakkerend, lusteloos zeggen, dat het dien dag al eenige uren dreigde, stapte hij voorzichtig de stoeptreden af en naast mij komend, sprak hij onverschillig: ’t is hier meestal zoo; hier in de hoogte regent het den meesten tijd van den zomer; ik kom hier al zooveel jaar en ’t is altijd hetzelfde.” Toen, naast mij schuivend op de bank, stak hij een sigaar op en zacht de wolkjes heenkringend naar de schemering voor ons, zeide hij weer: „ik kom hier al zooveel jaar, zomer na zomer. Wel al vijftien jaar achtereen. Elk jaar wil ik ergens anders heen gaan, maar elk jaar word ik weer hierheen getrokken en kom ik weer hier. ’t Is hier te mooi en te stil. Je kunt niet

94