Line

wegblijven, wanneer je eenmaal hier bent geweest.”

In. de zwijging na zijn woorden puntte het vuur van zijn sigaar, in korte trekjes aangelicht, kort-stippend in den nacht, even schemer-duidelijkend zijn goedig-rimpelend gezicht, waarin de duistere oogen donker staarden naar de verte. En terug-leunend tegen de muur, sprak hij voort: „Jaren vóór ik het eerst hier ben gekomen, heb ik al verlangd dit plekje te zien. ’t Is in me opgekomen toen ik nog student was, in het begin van den tijd toen ik in het ziekenhuis kwam. Ik had toen nog een egaal, vredig bestaan, zonder weten van ellende, zonder andere zorg dan het volgend examen dat ik zou moeten doen. Ik woonde bij mijn ouders thuis, een gelukkig, ruim-levend huishouden, zonder geldzorg, zonder iets dat schrilde in den tevreden gang van ons bestaan. Ik deed mijn examens op zijn tijd, ik werkte geregeld, ik ging uit zooals ieder tevreden mensch en ik was egaal-gelukkig. Wanneer je jong bent en je hebt een gelukkige omgeving, dan denk je er niet aan, dat er ellende rondom je leeft. Maar toen dat eerste jaar in het ziekenhuis ben ik veranderd.

In de eerste weken ging het nog. Het was wel niet prettig al die zieken te zien, maar ’t drong niet in je door. ’t Was te netjes en te vreedzaam op de zalen; de beroerdheid was opgeborgen onder de stil-suizende rust die over de zindelijke bedden droomde, even zacht bewogen door het heen en weer loopen van de verpleegster of het fluisterend spreken van een patiënt, zoolang je met den professor op de zaal was.

95