Line

had gejacht, wat hem gedrongen had hierheen te gaan was dood. Alles was gedaan, hij was oud geworden, alles rondom hem was oud geworden, er was niets meer dan alleen dezelfde levensloomheid van voorheen, eindeloos, langzaam leegend, zonder troost, zonder belofte.

Zacht, luidloos-koelend dichtte het middaglicht voorbij naar den langsaam schaduwenden avond. De zon begon neer te glanzen achter de hoog-beweeg-looze boomkruinen, schuin-bundelend een warm-rustig licht over de vlakte, waar breede schaduwen langs den boschrand zoomden, donker-innigend naast de helder-diepende fluweeling van het grasvlak.

Hij was weer achterovergeleund, zijn hoofd steunend tegen den muur. Het was hem of langsaamvloeiend zijn denken heenleegde, of hij zachtjes wegduizelde in een dichtelooze zweving van schemerende duisterheid, of alles wat in hem had geleefd luidloos stomde tot een wijde doodheid, waarin alleen, heel diep een pijnend huilen knaagde, telkens weerdroevend de woorden: ’t is alles gedaan, ’t is alles gedaan. En de uren slopen klankloos voort, een lijnlooze drooming vagend in hun zwijgen.

Hij stond op, moeilijk heffend zijn lichaam uit de moewe zwaarte waarin hij zat. Naast haar stappend ging hij naar het hek. Hij bleef staan, haar hand vastdrukkend in de zijne, diep kijkend in haar oogen die hij voor het laatst zou zien. Zwijgend waren ze over elkaar. Hij voelde de lamme moedeloosheid van dien middag dof-zwarend hangen over zijn willen, kroppend in zijn keel de weening van diepingehouden

89