Line

schaduwgroen van het bosch, met geurende wolken van droog-bruinenden grond; avonden, toover-lichtend onder het maanlicht dat van den wijd-eenzamen hemel klaagde; herfstdagen met zacht-weemoedig weenen van gouden licht dat over de velden treurde, met donkere, wild-jachtende stuwingen van wind, wijd-bollend door het bosch, waarvan de kruinen wiegden hoog tegen de grauwe wolken, heen en weer somberend in rusteloos bewegen.

Terwijl hij met gesloten oogen luisterde naar de toonlooze voortmoeiing van haar zeggen, was ’t hem of hij weer jaren terug was. Het was dezelfde weving van geluid, dezelfde liefklanking van stem die hij zoo dikwijls gehoord had in zijn denken, alleen zachter omvagend dan voorheen, dicht-gefloersd onder het eenzame leed dat over haar had gedekt. En voor de lichtende duisternis van zijn oogendichtheid zag hij haar weer zooals vroeger, haar ros-gouden haar warm-lichtend boven haar blank-teere kleur, haar tenger-slankend lijf krachtend in jonge groeiing onder de groot-diepe inniging van haar oogen, licht-lachend in haar gezicht.

Langzaam zweeg zij. En oploomend zijn oogen zag hij haar plotseling weer zooals zij was geworden, op nieuw gevreemd uit de beelding die hij had weergezien, anders, ouder geworden, neêrgeleefd. En ruw bonkte het in hem omhoog dat alles was gedaan, dat alles wat hij verwacht had in de drooming van zijn voelen, wat hij als laatste belofte had zien kleuren in de telkens even oplichtende weerjuiching van zijn jeugd, was neergeslapt. Wat de laatste dagen in hem

88