Line

uitdofïfend in een stille weving van geluid, klankloos zeggend alles wat in haar had gevoeld de lange jaren die zij gescheiden van hem geleefd had. In de kleur-looze mompeling van geluid, viel haar bestaan langs hem heen, een doode, luidlooze leegheid van dagen, egaal-rijend een na een, zonder verandering, zonder verwachting.

Zij was getrouwd nadat haar ouders waren gestorven, zij was blijven wonen waar zij altijd had geleefd, haar man was gestorven na een kort ziek-zijn en ze was achter gebleven met haar eenige dochter. Die ging op school beneden in het stadje en zij was den geheelen dag alleen, dag aan dag, met de enkele kleurswarming van den Zondag, wanneer haar kind bij haar kwam. Zij had een egaal, denkeloos bestaan, een vaal wachten tot het eind, zonder groot leed en zonder vreugde. De jaren waren sinds zijn heengaan langs haar geschemerd met de wisseling der jaargetijden, eerst met de telkens terug-jachtende hoop dat hij zou weerkomen zooals het eerste jaar, daarna met de telkens weerpijnende herinnering van den tijd, dat hij hier geweest was.

Onder de matte zachting van haar stem vielen de woorden voort, beeldend in een vage misting van ver-heen-zijn de lange winters met de eenzaam-koele doffing der sneeuw, hoogwittend rond het huis waarin alle geluid dood stond, kort even telkens voorschemerend in de weekblazende windzuchten; zachthuilende lentedagen met wijde lichtheid van zonneschijn en blauwe luchten, helder-kleinend de jong-bladerende boomtakken die dun-groen schemerden in het hooge licht; warm-broeiende zomerdagen met diep-innigend

37