Line

zij even uit het bed werd geholpen of een tijdje voor het venster zat.

Zij had haar kind-zijn doorgeleefd boven in de bergen, in een klein dorpje, dat eenzaam neerstond tusschen de hooge beukenbosschen, een korte vlekking van lage huisjes, waartusschen hun woning, die tegelijk hotel was, uitgrootte.

In de vage neveling van haar ver herinneren, zag zij maar weinig van haar kinderleven terug. Haar vader, even schemerbeeldend voor haar denken, was vroeg gestorven en zij was alleen gebleven met haar moeder, een mooie, statig-lieve vrouw, onveranderd voor haar kinderoogen al de jaren die zij met haar was geweest. Het eenige wat haar uit die tijd-onbewuste jaren was bijgebleven, was de wijde, toonloos-egale rust der dagen waarin alleen even ’s morgens en ’s avonds het komen van den postbode eenige kleur brokte.

Later, scherper helderend in haar herinneren zag zij zich spelen met andere kinderen, gasten in hun woning ’s zomers, en voelde zij de verlatenheid terug wanneer zij heen waren en de koel-zonnende dagen van het najaar kort duurden, snel induisterend naar den langen eenzamen winter, waarin zij met haar moeder alleen leefde, eentonig, kleurloos levend dag na dag hetzelfde.

Zij was grooter gegroeid. Zij herinnerde haar schooltijd, haar schoolgaan beneden in het dal, in de kleine stad waaruit zij eenmaal ’s weeks naar boven naar de bergen mocht. Die mooie Zaterdagen

4