Line

Line.

In de eentonige, dag aan dag dezelfde sluiping der uren waren er twee momenten waarin zij uit haar droom-denken wakkerde, ’s morgens en ’s avonds, wanneer de lange D-treinen langs het ziekenhuis gleden, de twee treinen die zij wist dat naar haar land gingen, naar de streek waar zij was geboren en waar zij haar jeugd had geleefd.

Zij hoorde ze aanbrommen van ver, een zwakke beving trillend in de vensters, waar zij ze plotseling langs zag slangen met de korte deeling der wagens achter de pluim-wolkende spreiding van den rook en luisterde hoe zij, voortstuwend in klaag-gillend fluiten, heenbochtten om het ziekenhuis, vèr heen, waar de rommeling van geluid wegdekte, zacht-nazwevend tot dunwolkend suizen.

Dan tilde zij even haar moewe hoofd van haar handen om ze na te staren, en in haar denken volgde zij den langen weg dien zij gingen, rusteloos doorjachtend in vermoeiend rhytmen van geluid en de dagen van haar jeugd droomden weer voor haar zien, de jaren van haar voorbije leven, een droef-zachte visioening van alles wat ze al zoo dikwijls in haar eenzame liggen gepeinsd had.

En de dagen gleden eentonig, kleurloos, egaal. Zij rijden tot weken in tintlooze grijsheid, de weken nevelden tot maanden onder de wisseling der jaargetijden, zonder verwachting van lichtheid, zonder opkleuren van een belofte in de egaal-doffe zwijging van het ziekenhuis. Alleen voelde zij dat zij langzaam minder werd, eiken dag moewer leunend in haar kussens, eiken dag zwakker bewegend wanneer

3