Line

Desillusie.

de zon een gouden schijnsel vlamde, losstralend boven haar voorhoofd. Zij had haar armen hooggeheven, haar wit-kleine handen warrend tusschen de donkere bladering van het hout, haar gezicht zacht-lachtrek-kend in de moeite waarmee zij den bloembegroeiden meidoorn wilde plukken, waarvan de los-regenende blaadjes over haar heen loverden, trillend in het licht. Maar op eens, toen zij hem zag, was zij recht-gelijnd en zij was even groetend weggegaan, zweef-loopend haar kleine passen over het dun-bewegend zand der paden.

Dikwijls later, toen hij met haar ging als meteen goedgekende vriendin, later in de dagen toen hij zacht-diep in zich hoorde zangen de onduidelijk-waar-schuwende klanking dat hij van haar hield, had hij haar dikwijls gevraagd weer zoo te gaan staan als in het eerste oogenblik dat hij haar gezien had, in het wijde zonlicht met de gouden lichtwolking zwevend boven haar lief-blank gezicht, telkens terugwillend de eerste beelding van haar meezijn in zijn bestaan en zoo was zij hem ook bijgebleven in later jaren, wanneer hij terugdacht aan de mooie dagen die hij met haar had doorgeleefd.

Nu, terwijl hij werkelijk weerzag alles wat hij in de voorbije jaren in zijn visioenen had gezien, stond dat uur weer zóó forsch voor zijn denken, dat het hem onmogelijk leek dat zij kon veranderd zijn. En in het heftig-plotseling verlangen om weer naast haar te zijn, liep hij den weg op, gaande als eertijds tusschen de hoog-richelende wagensporen, met oud-voelende stappen die diep gleden in den rullen grond.

82