Line

tuin vierkantte, vlekte in een glad-glimmende spiegeling het blauw-loome water van den vijver languit, met de ongelijke oevers scherp buigend in het glimmend groen van den grond. En onder het blindend-kleurende licht welfde de middagstilte roerloos op de vlakte, een doodlecge rust kalmend over het huis, waarvan het schuine dakraam eenzaam sterstraalde, zwijgend boven de blinde slaping der donkergedichtte vensters.

’t Was hem of met de snel-opbonkende klopping van zijn hart, zijn verre jeugd weer naar zijn hoofd omhoogduizelde, de donkere jaren van daarna kort wegvergetend uit zijn denken. Zijn oudgeworden voelen w^ras op eens heen, voortgevreugd in de snelle optuimeling van gedachten. En hij voelde alsof zijn langgeleden lichaam weer strakkrachtigde uit de moewe lusteloosheid waarin hij had voortgeslapt, alsof een hardomkoelende dekking hoogluchtte uit zijn binnenste, waarin zacht, teer-klankend een ver-geweten geluk begon op te zangen, kleurend de werkelijkheid van het oogenblik tot een onwaar-lijkende drooming. Maar plotseling hardde de waarheid van zijn leven voor zijn denken, het lange voorbij-zijn der vele jaren die hij niet was hier geweest en hij kleinde ineen onder de angst-bukkende dreiging dat ook daar in het forsthaus alles zou veranderd zijn, dat hij niet meer alles zou weervinden, teruggebleven in een onveranderden stilstand, waar hij zelf een andere was geworden onder de doffing der jaren die over hem waren heengeneveld. En terwijl hij strak stond te kijken naar de zwijgende onwetendheid waarin het forsthaus bleef voortstaan,

80