Line

ijl-teere wevingen van teer-duizelende bloemengeur; herfstdagen mef wazig-bleeken nevel, waarin het gouden zonlicht week-droomende kleuren droefde; korte witlichtende winterdagen met de zachte blauw-blankende donzing van doffe sneeuw, waarin het hem was of ongemerkt een ander in hem opwaakte die hem terugbelette van zijn werk, hem machteloos makend om te begrijpen wat uit zijn boeken naar hem opnuchterde. Maar meer en meer was de beelding der zomermaanden die hij in de bergen was geweest, ingedekt onder de grauwe egaal-kleuring van zijn leven.

Kort nadat hij zijn laatste examen had gedaan, was zijn vader ziek geworden en was gestorven. De verwachting die daarna kort in hem was opgevreugd, dat hij eindelijk zou kunnen doen wat hij wilde, was weer ineengesomberd. Door den dood van zijn vader was zijn moeder teruggebleven zonder geld, alléén voor de zorgen van haar verder bestaan. En hij was naast haar blijven leven, in den moeilijk-voelenden plicht verder voor haar te moeten werken.

Weer waren er droeve jaren over hem heengeleegd en was hij verder en verder uit zijn eigen voelen weggevreemd. Ongemerkt was hij een andere geworden, nuchter, werkelijk het leven ziende, altijd voortgejacht door den steeds drukkenden dwang van geld verdienen. Wanneer soms nog de oude herinnering opkleinde, luisterde hij verwonderd naar de vage klanking die in hem zong en kon hij niet meer begrijpen, dat er een tijd was geweest waarin hij altijd zoo voelde en waarin hij voortdurend moeite had moeten doen het uit zijn denken heen te dringen. Dan kon even een

77