Line

Soms stond zij een paar uur op en bleef zij in een grooten stoel voor het venster zitten. Meestal was zij te moe en bleef zij den heelen dag in bed, met haar hoofd steunend op haar saamgevouwen handen, droomen naar het uitzicht achter het ziekenhuis.

Ver buiten het venster, onder achter de hooge boomen van den tuin, zag zij het breede weiland, ruim uitvlaktend naar den schemerenden horizont, die roerloos rondde boven de even-zichtbare wit-lijning van de zee. In de platte verlatenheid der velden, stond klein-opgroenend hier en daar een boerderij, scherp-beeldend met de hooge vlekking der boomen tegen den overbuigenden hemel. Soms bewoog een langzame stippeling van grazend vee of van een paar gaande menschen-figuren over den dungroenen grond; zij volgde hun klein, luidloos gaan tot zij verdwenen achter de dekking der boomen, die in een hoog-egalen opstand bogen langs de eene zij. Daarna lag de vlakte weer beweegloos, zonder verandering in de gelijke spreiding van eentonig groen, heenslapend onder de sluipende voortlooming der uren, waaruit langzaam wisselend het veranderde licht neerstond, onmerkbaar dichtend naar den nacht.

Telkens, in een regelmatige deeling van de uren, schoven de treinen langs de spoorbaan, die wijd-buigend achter om het ziekenhuis heenstrakte met de vast-harde trekking der roerloos-glanzende rails, een kort-schuddende dendering dreunend door de looden rust.

2