Line

zij even uit de moeiend-voortijlende warreling van haar visioenen. Dan keek zij wonderend naar de oud-gekende omgeving van haar kamer, plotseling bewust dat zij alles in droomen had gezien, maar dan doezelde zij weer heen in de nieuwjachting van haar denken, vaag-voelend haar dubbel leven, machteloos haar hallucinaties heen te dwingen naar de werkelijkheid.

Langzaam was haar ziekte geweken. Maar het was of haar lichaam niet meer kon opkrachtigen uit de moewc neerligging waarin zij dag na dag voortzwakte. Wanneer zij den heelen dag kalm had gelegen, voelde zij tegen den avond een vage ongedurigheid in zich hoogzenuwen, een langzame gloeiing plekkend in haar gezicht die haar angstig liet vooruitwachten naar de uren van den nacht, waarin zij onrustig doordoezelde in een halfslaap en waaruit ze ’s morgens wakker werd moê van een uitputtend zweten, dat luidloos, sluipend uit haar lichaam klamde. Maandenlang was zij ziek gebleven. Soms, op warme zomerdagen mocht zij een paar uur opstaan en in een gemakkelijken stoel voor het venster zitten. Maar meestal lag zij te bed, uren achtereen kalm blijvend in de rustige beweegloosheid van haar kamer, luisterend naar de straatgeluiden die onduidelijk van buiten door haar openstaande vensters naar binnen dreven.

Wanneer ’s morgens de doctor bij haar was geweest, bleef zij den verderen dag alleen doorsoezen, nu en dan, wanneer een van de meiden even bij haar kwam, een korten tijd sprekend over wat er in huis voortleefde. Soms kwam de vrouw van den doctor bij

60