Line

overzij, diepstreepend naar omlaag. De schepen lagen roerloos, klompend in de dunne schemering, met hun masten strak-streepend tegen de achter-helderende lucht, beweegloos starend met de kleurende vastheid der lantaarns in den nacht. En ’t was haar of zij alléén waakte boven de nachtstad die zij duister voelde neerliggen wijd rondom en onwetend de uren die over haar heenschemerden, bleef zij staren naar de mooi-beeldende visioenen die in haar peinsen opdroomden.

En weer waren er jaren voorbij geneveld, hetzelfde in de nieuw-gewende verandering van het huishouden, zonder na-herinnerende scherping van iets dat in haar bestaan had gebroken.

Zij was een langen tijd ziek geweest. Het was plotseling in haar geknakt op een lenteavond. Eerst had zij nog geprobeerd den volgenden dag mee te zijn in het huishouden, maar ze had niet gekund en was naar bed gegaan, afgemoeid neerliggend met de lood-doffe matheid van haar lichaam.

Dagen lang was zij ziek geweest zonder bewustzijn van tijd, zonder weten wat er rondom haar gebeurde, voortkoortsend in een droom-snelle weerbeelding van de voorbije jaren, telkens weêrlevend in de herinnering van haar kindertijd waarin ze haar moeder weerzag, haar schooltijd, met angstig-klemmende dreigingen van moeilijk-eenzaam loopen door geheim-zinnig-donkerend bosch, plotseling terug in de jaren die zij in haar vorige betrekkingen was geweest, helder, duidelijk scherpend de gezichten van allen die rondom haar geleefd hadden. Nu en dan helderde

59