Line

lantaarnlichten recht-streepend piasden; dagen van wanhopig-weenend verlangen weg te zijn uit het huis en voort te loopen buiten in de week-suisende fluistering van lauw-streelende koelte, onder het geurend frisschen van nieuw groen dat even over de boomtakken tintte.

Wanneer zij na het eten voor het raam zat, leunde zij diep achterover in haar stoel om het voorbijgaan van menschen niet te zien en bleef zij droomen naar de diep-inblauwende lucht, waartegen de dundonkere boomtakken beweegloos ineenwarrelden. Dan probeerde zij zich voor te stellen dat zij buiten was, ver uit de benauwende hardheid van huizen en zocht ze in de dooreenstreepende ragging der kruinen de herinnering van vroegergeziene beelden terug, heensoezend in het werkelijk voelen van haar verlangen. Na zulke uren liep zij ongedurig door het huis, een korte poos blijvend bij de zuster boven, tijden lang in de keuken zittend om met de meiden te praten, in een voortdurend zoeken naar verandering tusschen den gewonen sleurgang van den avond. Maar de avond loomde voorbij als andere avonden en ze ging naar bed, moe van verdrietende onvoldaanheid, met een droef-klagende smeeking in haar binnenste naar iets dat mooi zou breken in de leegheid rondom.

Zij herinnerde zich zomerdagen dat zij ’s morgens vroeg opstond om rustig in den tuin te zitten, ’t Was een klein, vierkant tuintje, met grijsgeschilderde lage schuttingen rechthoekend tegen de achter-hoogende gevels, waarlangs aan beide zijden de witgekalkte muren der huizen voortschoven, dun-begroeid met de

50