Line

Buiten leegde de kade duister in het dun-helderend lantaarnlicht, eenzaam stillend onder het kort-kloppend voetstappen der weinige schim-donkerende voorbijgangers, regelmatig telkens helderend in de langs-vagende lichtheid der tramwagens. Soms ratelde even kort-dreunend een rijtuig door den nacht, neerhakkend een plotseling vaag-kleurend lantaarnschijnsel langs de grijs-droomende kamerwanden en daarna sliep de schemering weer voort, beweegloos uit het langs-schuiven van het dunne leven buiten.

Wanneer dan de gordijnen voor de ramen waren gedonkerd, loomde de avond langzaam, klankloos voort onder het gedekte doffen van geluid tegen de dicht-geplatte luiken, moeilijk heen-zeurend in de matte deeling van den klokslag.

Langen tijd nog had zij de verwachting in zich hooren zangen om eens weer terug te gaan naar het land, naar de bergen, waarvan zij diep in haar binnenste een wijd-zonnende visioening bewaarde. Maar ook die mooiheid van belofte was ingesleten onder de steeds verder-wijkende werkelijking van haar droomen, alleen teruglatend een diep-huilend verlangen dat soms plotseling hoog-droefde door het veranderend licht van een nieuw-kenterend jaargetij.

Zij herinnerde zich lentedagen van zacht-dunnend zonlicht, dat van den hemel teerde, met blazingen van luwen wind waarvan zij de geurende neveling rook door de dof-muffe grijsheid van het oude huis; dagen van laat-hoogenden lichtschijn tegen het langzaam neerhelderen van den nacht, klaar-strakkend boven het beweegloos-glanzende water waarin de

49 4