Line

stand van haar ouders, dat haar weten, haar denken zoo heel ver minder waren dan de denk-beelding van z ij n bestaan. Wanneer soms in de uren van haar willoos peinsen, de verwachting mooide van een toekomst zooals zij die verlangde, duwde zij haar denken terug naar de werkelijkheid, nuchter voor zich zettend alles zooals het was, zonder vermooiing van haar illusies, zonder kleur-schittering van een leugen-lievende helderheid. Zij voelde dat haar leven voor altijd eenzaam zou gaan, vooruitwetend dat nooit haar verlangen zou werkelijken tot een groot-mooiende waarheid. En inkroppend haar voelen, bleef zij doorgaan dag aan dag hetzelfde, alleen diep in haar binnenste voelend een zacht-klagend leed dat luidloos, eentoonig onderhuilde door alles wat zij deed, even soms luid opschreeuwend wanneer zij ’s avonds alleen was in haar kamer en zij terugdacht aan de hoog-lichtende zomers die zij had doorgeleefd.

De student was heengegaan toen hij had afgestudeerd, ver weg, voor lange jaren. En daarna had er niets meer gelicht in den stillen voortgang der dagen. Den laatsten zomer dien zij in het stadje was geweest, was zij bijna niet meer uitgegaan. De oude vrouw was gaan sukkelen, langzaam eiken dag zwakker voelend. Tegen het najaar was zij zachtjes heengeslapen, ongemerkt uitlevend in de zacht-slui-pende moeiing van haar hartslag.

Een tijdlang na haar dood was zij nog in huis gebleven. Maar ook dat had opgehouden. De familie had haar geholpen een nieuwe betrekking te vinden.

44